Nissan Micra to samochód spotykany na europejskich drogach już od 25 lat. W ciągu minionego ćwierćwiecza trzy generacje Micry służyły mieszkańcom miast za środek lokomocji i były cenione za niezawodność przez miliony użytkowników.
Micra to także pierwszy samochód japońskiej marki, który uzyskał tytuł Międzynarodowego Samochodu Roku.
1983 to oficjalnie rok urodzin Nissana Micry, wprowadzonego właśnie na europejski rynek. Micra, któremu producent nadał wewnętrzny kryptonim „model K10”, po raz pierwszy ujrzał światło dzienne w październiku 1982 r., debiutując na rodzimym japońskim rynku jako Nissan March.
Model March miał zastąpić wysłużonego Datsuna Cherry, który z generacji na generację stawał się coraz większym autem.
Na początku lat 80. XX wieku firma uznała, że markę Nissan należy wprowadzić na całym świecie i rozpoczęła operację wycofywania nazwy Datsun. Niemniej jednak na niektórych rynkach pierwsza Micra była oferowana jeszcze jako Datsun-Nissan, co miało zapobiec ewentualnym nieporozumieniom co do tożsamości modelu. W 1984 r. marka Datsun definitywnie przeszła do historii.
K10, czyli Micra, wyglądał bardzo typowo, jak na mały samochód. Przedni napęd i kanciaste nadwozie to rozwiązania, które nie wykraczały poza ramy konwencji, dzięki czemu uniknięto przesadnego indywidualizmu.
Dostępny początkowo tylko w wersji trzydrzwiowej, K10 natychmiast przypadł do gustu kupującym, jako prosty, ale niezawodny i łatwy w prowadzeniu środek lokomocji.
Jedną z innowacji, które miały stać się cechą wyróżniającą Micrę był zaawansowany, wykonany w całości z aluminium czterocylindrowy rzędowy silnik z jednym wałkiem rozrządu w głowicy. Mimo że miał pojemność zaledwie 1 litra, jego niewielka masa i elastyczność były czymś zupełnie nowym dla właścicieli małych samochodów, przyzwyczajonych do górnozaworowych jednostek o konstrukcji sprzed ponad 30 lat.
Na początku 1989 r. w sprzedaży pojawiła się także wersja pięciodrzwiowa. Wraz z nią, w obydwu wersjach wprowadzono zmiany w postaci nowej atrapy chłodnicy, nowych reflektorów, masywniejszych zderzaków i innych drobnych modyfikacji stylistycznych.
Ostatni K10 został wyprodukowany 21 grudnia 1992 r., ale nazwa Micra przetrwała jako model K11. Produkcja Micry drugiej generacji, dostępnej od samego początku w wersji 3- i 5-drzwiowej, rozpoczęła się w Japonii już na początku 1992 r., ale do Europy model ten trafił dopiero pod koniec roku.
O ile stylistyka K10 uchodziła za konserwatywną, o tyle K11 wyglądał dość niekonwencjonalnie. Dzięki zaokrąglonym kształtom szybko zyskał sympatię młodszych klientów, wzmacniając renomę Micry jako nietuzinkowego auta dla eleganckich mieszczuchów.
Nowa Micra była samochodem lepiej wyposażonym, a przede wszystkim bardziej bezpiecznym. Standardowe wyposażenie obejmowało wzmocnienia boczne w drzwiach i pasy bezpieczeństwa z napinaczami i ogranicznikami napięcia, a przez kolejne 10 lat produkcji wprowadzano takie elementy, jak układ przeciwdziałający blokowaniu kół w czasie hamowania, poduszki powietrzne, elektrycznie sterowane szyby, centralny zamek, a nawet klimatyzacja.
W 1996 r. przeprowadzono drobny facelifting, a większe zmiany pojawiły się dwa lata później. Wprawdzie nie dotyczyły one praktycznie tłoczonych elementów nadwozia, ale nowy przód i tył oraz dodanie charakterystycznych falistych listew bocznych na drzwiach wpłynęły odświeżająco na sylwetkę modelu.
K11 produkowano przez całe 10 lat. Ostatni facelifting połączony z wprowadzeniem nowego silnika o pojemności 1.4 litra miał miejsce w 2000 r.
K12 pojawił się w 2002 r. Wyraziste kształty, zaokrąglone linie, wystające reflektory i zdecydowana linia boczna gwarantowały, że K12 będzie wyróżniał się na tle ówczesnych pospolicie wyglądających i podobnych do siebie konkurencyjnych modeli. Śmiała stylistyka była zgodna z zamiarem dotarcia do młodszej klienteli, która oczekiwała bardziej odważnych propozycji.
Platforma nowej Micry, wydłużona o 70 mm w stosunku do poprzednika, została opracowana wspólnie z Renault – partnerem Nissana w Sojuszu zawartym w 1999 r. – i wyznaczyła standardy dla późniejszych modeli z segmentu supermini. Najbardziej zauważalnym elementem wzorniczym było wysuniecie kabiny do przodu, co w połączeniu z relatywnie wysokim i szerokim nadwoziem zapewniało przestronność wnętrza.
Takie elementy wyposażenia, jak wycieraczki z sensorem deszczu czy inteligentny kluczyk nie były często spotykane w samochodach segmentu miejskiego. To kolejny przejaw realizacji strategii Nissana, polegającej na oferowaniu przyjaznych dla użytkownika technologii we wszystkich modelach marki, a nie tylko w autach z najwyższej półki.
Funkcjonalność samochodu podnosiły liczne schowki w przedziale pasażerskim – takie jak obszerna szuflada pod fotelem pasażera.
rzeprowadzony 2005 r., czyli w połowie zakładanego czasu obecności modelu na rynku, facelifting, polegał na drobnych zmianach porządkujących wygląd przodu, a także na zastosowaniu lepszych materiałów i foteli zapewniających skuteczniejsze podparcie. Zastosowano także nowe, mocniejsze zderzaki, odporne na parkowanie „na styk” tak popularne w Paryżu, Rzymie, Madrycie, a coraz częściej także w Londynie.
W 2005 r. rodzinę modelu Micra powiększono o trzeci rodzaj nadwozia, stanowiący uzupełnienie dla trzy- i pięciodrzwiowego hatchbacka. Zaprojektowana w Europie przez nowo powołany Nissan Design Europe (NDE) Micra C+C została wprowadzona na rynek w 2005 r. jako coupe-kabriolet z twardym dachem.
C+C produkowany jest w Sunderland, podobnie jak odmiany tradycyjne. Skomplikowany mechanizm składania dachu został opracowany przez konstruktorów Nissana w Nissan Technical Centre Europe (NTCE) i ekspertów firmy Karmann. Micra C+C jest pierwszą europejską odmianą małego Nissana sprzedawaną w Japonii.
